Tìodhlacadh sa Chlachan

Dh’fhàg sinn an corp anns a’ Chlachan
ach càit an deachaidh an t-anam?

Cha duirt beul a’ Cheisteir guth
an robh an t-slighe geal no dubh.

Ach, a rèir teagaisg ’s aidmheil,
cha robh an còrr ann ri chantainn.

Cha robh aon chomharradh air a ghiùlan
gun dàinig a’ Bhreith às Ùr air.

Agus, a rèir an Abstoil Pòl,
cha d’ fhuair e gràs ged a bha e còir.

Bha an duine ceart is bàidheil,
teò-chridheach, onarach is càirdeil.

Ach dè b’ fhiach gach beus a b’ fheàrr dhiubh
ma dh’fhalbh an duine an Staid Nàdair!

B’ e chuibhreann sìorraidheachd gun dòchas,
corraich Dhè san t-sloc dhòbhaidh.

Lasraichean mun cheann liath ud,
a’ chnuimh bhreun ’s an dosgainn shìorraidh.

Bha chàirdean a thaobh na feòla
a’ cur nan ceap air gu dòigheil.

Ach nuair a dh’fhàg iad rèidh am fàl,
b’ e ’n còmhradh iasgach, stoc is bàrr.

Agus ged a thuit na deòir,
cha b’ e cor an anama ’m bròn

ach bròn teaghlaich agus chàirdean,
bròn a chinnich à Staid Nàdair.

Cha robh duine anns an èisteachd
nach tug a chreud à Sineubha;

cha robh duine anns a’ bhuidhinn
nach do dh’aidich an creud uile.

Ach mun d’ fhag iad an cladh
thuig iad fhèin an fhìor dhragh.

Agus thuig gach fear sa chòmhlan
nì nach seanaiseadh e ri ònrachd:

nach eil trian de thrian a’ creidsinn
ann an Ifrinn bhuan na h-aidmheil.

Sgrùd liosta nan dàn a rèir na h-ama

Sgrùd liosta nan dàn an òrdugh na h-aibidil